Een blik achter de schermen bij het filmen van Polestar 4 ‘Sightings’
Laat zien hoe snel de auto is. En dat op een niet-traditionele manier.
De Polestar 4 was geen 3D-render of een statisch model op een podium meer; hij reed nu voor het eerst op echte wegen.
De bedrieglijk complexe briefing was typisch Polestar. Breng de meest kenmerkende eigenschap over die we associëren met auto’s. En als je dan toch bezig bent, doe het dan op een compleet nieuwe manier. "Head of Brand Pär Heyden kwam met het idee om een groot stuk stof te gebruiken dat op snelheid van de auto zou worden getrokken", vertelt Art Director Martin Victorin, die als in-house creative heeft meegewerkt aan de productie van de Polestar 4 video Sightings. "Dus ging het team rond de tafel om te bepalen hoe en waarom er überhaupt een groot stuk stof op de Polestar 4 zou liggen."
Context is cruciaal
Pär’s idee vormde een unieke uitdaging. De auto was namelijk al eerder onthuld tijdens Auto Shanghai 2023, een autoshow in China. Hier maakten mensen voor het eerst kennis met de performance SUV coupé, omringd door 90.000 tulpen. Daarom moet het loskomen van het doek meer aanvoelen als demonstratie van zijn krachtige elektrische prestaties.
"We wilden de wereld laten weten dat de langverwachte Polestar eraan kwam", legt Victorin uit. "De Polestar 4 was geen 3D-render of een statisch model op een podium meer; hij reed nu voor het eerst op echte wegen." In andere woorden, de Polestar 4 stond op het punt om zijn grote debuut te maken.
De eerste levering wordt normaal via een vrachtwagen of een vrachtschip gedaan, wat niet per se superspannend is (no offence, dit zijn vitale vormen van internationaal transport). Maar wat als de Polestar 4 uit de ruimte zou komen?
"We heten immers Polestar", legt Victorin met een brede glimlach uit. "We laten ons al lang door de kosmos inspireren, maar hebben nog nooit écht met het idee van een buitenaardse oorsprong gespeeld." Zo ontstond er een oplossing die de aankomst visueel aantrekkelijk maakte en tegelijkertijd de hoofdrolspeler op een passende manier in de schijnwerpers zette.
01/05
Toen de wind aanwakkerde [...] bleef het materiaal aan de auto plakken. En dat zag er geweldig uit op film.
Locatie, locatie, locatie
Deze invalshoek, die in wezen neerkomt op een ufowaarneming, maakte de woestijn tot de meest natuurlijke setting; al sinds het Roswell-incident uit de jaren '40, tot aan Area 51 vandaag de dag, is er altijd een link geweest tussen de woestijn en ufo's. Bovendien voelt de woestijn op zichzelf al buitenaards aan, met het minimale kleurenpalet en de extreme landschappen.
Een voice-over vanuit het perspectief van een getuige, ingesproken door Zweeds-Amerikaanse muzikant Rhys Clarstedt, brengt het verhaal helemaal tot leven. "We hadden altijd al een verhaal in gedachten", vertelt regisseur Daniel Lidén. "Maar dat verhaal was volledig visueel. Alle essentiële onderdelen waren hiervoor ook al aanwezig: de locatie, het gebruik van de parachute, en zelfs de muziek. Maar de voice-over voegde net dat beetje extra toe."
Door weer en wind
Elke productie is op zijn eigen manier uitdagend, maar filmen op een ongastvrije locatie zoals de woestijn brengt extra uitdagingen met zich mee. "Je bent altijd nerveus van tevoren", zegt Lidén. "Vooral als je in een omgeving werkt waar je nauwelijks controle over hebt."
"Je hebt de elementen, de lichtomstandigheden, en in ons geval ook een enorme parachute waarmee we moesten werken — niet het makkelijkste object om onder controle te houden. Gelukkig bleek de wind in ons voordeel te werken, waardoor enkele van de meest iconische shots van de hele film ontstonden."
"We waren voorbereid op veel wind, omdat we in een vallei tussen twee bergketens filmden," wijdt Lidén uit. "We dachten dat we de parachute zouden moeten verzwaren om te voorkomen dat het weg zou vliegen. Maar toen de wind aanwakkerde, gebeurde het tegenovergestelde. Het materiaal bleef aan de auto plakken. En dat zag er geweldig uit op film."
Experimenten en resultaten
In veel opzichten was de hele productie onbekend terrein: een nieuwe omgeving, nieuwe praktische effecten en een nieuwe auto. Toch voelde de locatie passend, aangezien woestijnen door de jaren heen vaak gebruikt werden voor meerdere experimenten — hoewel ons experiment in capuchons wordt gedaan, in plaats van laboratoriumjassen. En binnen dit experiment werden er verschillende dingen uitgeprobeerd, met name met camera’s.
"Alles voelde de moeite waard om vast te leggen, dus ik ben eigenlijk nooit gestopt met filmen", vertelt Julia Freiman lachend. Julia werkt als video-editor en fotograaf, en helpt als creatieve ondersteuning bij de productie. " Waar we ook heen gingen, ik had altijd zes of zeven camera's bij me. Ik wisselde voortdurend tussen mijn kleine 'dad-cam' (Sony Handycam HDR-CX405), een analoge point-and-shoot (Minolta Zoom 35 mm), een Fujifilm x100v crossbody, terwijl ik tegelijkertijd mijn zware rig voor mijn Bmpcc 6k pro droeg en mijn pelican hard case meesjouwde. Ik leek wel een pakezel in de woestijn, maar ik hou ervan om verschillende film- en fotografiestijlen te combineren. De creatieve vrijheid die je daarbij hebt, is altijd zo opwindend."
Gegrepen door de creatieve — en fysieke — vrijheid van de woestijn, wilde het team snelheid op een unieke manier vastleggen. En daarmee hebben ze iets buitenaards gecreëerd.
